Ένα αφηγηματικό ποίημα μακράς πνοής, πνευματικό κέντρο του οποίου δεν είναι το ρίζωμα αλλά το ξερρίζωμα εν όψει της προσωπικής αλήθειας.

"Η αλήθεια, η αλήθεια! Πάντα καθυστερημένη. Ποτέ δεν έφθανε στην ώρα της. Πάντα αργούσε, απισθόβουλη. Λες κι ήταν η γυναίκα ενός πιο ηλικιωμένου. Την ήθελα χωρίς να θέλω να την παντρευτώ. Δεν έπαψα να διψάω για την αλήθεια των ανωτέρων ώστε να ‘μαι αντάξιός τους, ενώ ζούσα μόνος σαν τον ξιφία μέσα στη δική μου αλήθεια που συνεχώς σχηματιζόταν και αποσχηματιζόταν κάθε φορά που ‘θελα να την εκθέσω για να πείσω και να δοξασθώ... ".

Ιδού μια κατηγορητήρια υπεράσπιση, μια "αποβιωματική" τύπωση της ποιητικής εμπειρίας στον καιρό μας.