Τα ευαγγέλια κινούνται στα κράσπεδα της λογοτεχνικής νόρμας ως προς τη δομή, τη γλώσσα και το περιεχόμενο, γεγονός που δημιούργησε την απαξία των ρητόρων των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Εάν κριθούν ως προς τα ίδια αποτελούν κείμενα με εμφανή στοιχεία του προφορικού λόγου, γραμμένα στη ζωντανή γλώσσα της εποχής και περιεχόμενο που εξήγαγε την πορεία της ανθρωπότητας από τον τάφο στη ζωή και την ανάσταση.

Κατά τους ελληνιστικούς και τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους, στις πλατείες, τα γυμνάσια και τα θέατρα των πόλεων, εκτός από τα "γαυγίσματα" των Κυνικών, αντηχούσαν και τα "κελαρύσματα" των ρητόρων και σοφιστών. Τα πλήθη που πρόσεχαν τους ρακένδυτους κυνικούς φιλοσόφους, γιατί κατανοούσαν το λιτό και εύστροφο λόγο τους, την κοινωνική κριτική και τη συνέπεια ηθικής διδασκαλίας και βίου, συνέρεαν και στις εντυπωσιακές δημόσιες αγορεύσεις των ρητόρων.

Είναι όμως φανερό ότι οι αποδέκτες προσδιορίζουν το περιεχόμενο και εν μέρει τη μορφή του χριστιανικού κηρύγματος. Κοινό στοιχείο είναι η χαρμόσυνη είδηση της αναστάσεως των νεκρών και το κάλεσμα για μετάνοια. Οι Ιουδαίοι γνώριζαν τον αληθινό Θεό από τις θεοπτίες των δικαίων του Ισραήλ, οι εθνικοί αναζητούσαν τον άγνωστο Θεό. Ως εκ τούτου η προσέγγιση είναι διαφορετική.

Η πρώτη χριστιανική ομιλία που διασώθηκε αποτελεί σαφές δείγμα της μετεξέλιξης του λογοτεχνικού είδους του ευαγγελίου στο είδος της ομιλίας, με την οποία η πρώτη γενεά μετά τους αποστόλους διατύπωσε το κήρυγμά τους.