Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτού του κειμένου έγκειται στην πρωτοτυπία των σχολίων του Foucault αναφορικά με τα μέχρι τότε δημοσιευμένα έργα του, τα οποία τοποθετεί στο εσωτερικό της αεικίνητης πορείας του από τη φαινομενολογία προς την κριτική του μαρξισμού. Στην πορεία της συνομιλίας ο Foucault συζητά ιδιαιτέρως την "υποκειμενιστική" πρόσληψη της φαινομενολογίας στη Γαλλία, αποσαφηνίζει τη σχέση του με τον δομισμό, ορίζει με ακρίβεια το διακύβευμα της κριτικής του στους μηχανισμούς εξουσίας, καταπιάνεται με την "πολιτικοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων", η οποία επιζητεί να ανακαλύψει τον εχθρό πίσω από τον κάθε διαφωνούντα, επιστρέφει στην ιδιαίτερη σχέση του με την έννοια της αντίστασης, ιχνογραφεί κάποιους δεσμούς ομοιότητας ανάμεσα στα διαβήματα του Kant και του Nietzsche και μιλά για την αμφιλεγόμενη πρόσληψη των πρώτων έργων του. Η συνέντευξη κατορθώνει να αδράξει με ακρίβεια μία σημαντική στιγμή της λεγόμενης "γενεαλογικής" περιόδου, η οποία πρόκειται να πάρει μία καινούργια κατεύθυνση, μόλις κάποιους μήνες αργότερα, στα ίχνη της κάλυψης της ιρανικής επανάστασης και ακολούθως της ηθικής στροφής προς τη "γενεαλογία του εαυτού μας", για την οποία γίνεται αναφορά