Στον κόμβο της λεωφόρου Πεντέλης, τα μπάζα από τη διάνοιξη της Αττικής Οδού θάβουν μια ολόκληρη γειτονιά, το Τέρμα Φραγκοκλησιάς. Η απώλεια αυτή ανακαλεί στη μνήμη του συγγραφέα εικόνες από το μεταπολεμικό τοπίο.
Στις σελίδες του βιβλίου, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που μεγαλώνει στο Τέρμα Φραγκοκλησιάς, αναβιώνει η Ελλάδα των μεταπολεμικών χρόνων με τρόπο τόσο γλαφυρό και απολαυστικό που γεννά τη νοσταλγία ακόμα και σ’ όσους δεν την έζησαν.
Χωρίς εξιδανικεύσεις και ωραιοποιήσεις, με λόγο μεστό και αληθινό, γεμάτο χιούμορ και συγκίνηση, παρακολουθούμε την Αθήνα μας σιγά σιγά να μεγαλώνει, ν’ αλλάζει, να μεταμορφώνεται.
Σαν παλιά ελληνική ταινία που δεν θα χορτάσουμε ποτέ όσες φορές κι να την έχουμε δει, κι ας την ξέρουμε όλη απ’ έξω κι ανακατωτά.