Η ποίηση της συλλογής αυτής είναι γραμμένη στην παραδοσιακή γνωμική (διδακτική) ποίηση. Και όταν λέμε γνωμική ποίηση, εννοούμε εκείνη που εκφέρει γνώμες και απόψεις με τρόπο συνοπτικό – αποφθεγματικό πάνω σε κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά, φιλοσοφικά και άλλα θέματα και προβλήματα της ζωής. Έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα με κορυφαίο εκφραστή της τον ποιητή ΘΕΟΓΝΗ, ο οποίος είχε γράψει δυο χιλιάδες τέτοια ποιήματα από τα οποία έχουν σωθεί περίπου τα εξακόσια και διδάσκονται σε ξένες χώρες. Είναι το είδος της ποίησης που αρέσει στο αναγνωστικό κοινό και είναι πολλοί αυτοί που ζυγίζουν την αξία του ποιητή όχι τόσο από τη δομή της ή τις όποιες εικόνες της, αλλά από τα μηνύματα και τα νοήματα που εκπέμπει. Μηνύματα και αποφθέγματα, που τα επαναλαμβάνουν σε κάθε περίπτωση. Και δεν έχουν άδικο, γιατί η ποίηση γενικά είναι ένα άνθος που μοσχοβολάει και ευφραίνει τον άνθρωπο. Από τα άνθη αυτά άλλα παραμένουν μόνο άνθη και μαραίνονται με το χρόνο ή τα παίρνει ο άνεμος, όπως είναι η πολυβραβευμένη μοντέρνα ποίηση (ποίηση του ονείρου ή του παραλόγου) και άλλα, όπως είναι η γνωμική ποίηση, δένουν και καρπούς. Καρπούς που άλλοι είναι πικροί και δεν τρώγονται (ανοησίες) και άλλοι είναι νόστιμοι και γλυκείς (κοινωνιολογία-φιλοσοφία) και θρέφουν τον όπου γης άνθρωπο. Η δε θεματολογία της είναι τόσο ανεξάντλητη όσο και η ζωή.