"Με αθλητικό παράστημα, ξανθός, γελαστός, ο πρίγκηψ Πέτρος, γιος του πρίγκιπα Γεωργίου και της Γαλλίδας Μαρίας Βοναπάρτη, δεν είχε κληρονομήσει κανένα βασιλικό "ελάττωμα". Ούτε φιλοδοξίες είχε, ούτε διάθεση για μεγαλεία, ούτε τον απασχολούσε η πολιτική, ούτε η "ανώτερη" κοινωνία. Αντίθετα, είχε δημιουργήσει σωρεία εχθρών ύστερα από το γάμο του με μια όμορφη Ρωσίδα "σφραγισμένη" κομμουνίστρια, που του έκλεινε όλες τις πόρτες. Ειδικά τις ελληνικές. Προσπαθούσε να υπερνικήσει τα εμπόδια, ερχότανε συχνά στην Ελλάδα, κρατούσε ένα δικό του σπίτι, μιλούσε καλά ελληνικά, συναντούσε φίλους και συναδέλφους... γιατί υπηρετούσε στο Στρατό". Με αυτή την κατατοπιστική περιγραφή η εκδότρια της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Ελένη Βλάχου, συνοψίζει εύγλωττα τον βίο και την πολιτεία ενός λησμονημένου μέλους της ελληνικής βασιλικής οικογένειας του οποίου η πολυκύμαντη ζωή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Πέτρος ήταν μια προσωπικότητα που δεν επιδίωκε τη συστηματική δημόσια προβολή. Το γεγονός αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να συμμετάσχει ενεργά στην πολεμική προσπάθεια της περιόδου 1940-45 και παράλληλα να αφήσει το στίγμα του στη επιστήμη της ανθρωπολογίας, στο πλαίσιο της οποίας καθιερώθηκε ως ένας από τους θεμελιωτές της Θιβετολογίας (μελέτης της ζωής και των εθίμων των κατοίκων του Θιβέτ).