Η πρώτη ενασχόλησή μου με τις επιδράσεις που δέχτηκε ο Ελύτης από την ποίηση του Κάλβου άρχισε με τη μελέτη μου "Η κατά Κάλβον πολύτροπος αρμονία των Προσανατολισμών του Ελύτη" (1993). Όπως σημείωνα τότε, ο Ελύτης στη μελέτη του για την ποίηση του Κάλβου επιμένει, κυρίως, στα ιδιαίτερα εκείνα στοιχεία που διαμορφώνουν την ποιητική του και τα οποία εντοπίζονται βασικά στο μέτρο και το ρυθμικό βηματισμό του στίχου, το ρόλο του επιθέτου, τη ρητορική σκευή του λόγου, την εικονοπλαστική φαντασία και τη γλωσσική του ιδιορρυθμία. Ακολούθησαν οι μελέτες μου που εντοπίστηκαν και πάλι στους "Προσανατολισμούς" και αφορούσαν στο λειτουργικό ρόλο του επιθέτου (1994) και τη γλωσσική του ιδιορρυθμία (1997). Με την πάροδο όμως του χρόνου ωρίμασε μέσα μου η ιδέα να επεκτείνω την έρευνά μου και στις μεταγενέστερες συλλογές ως το Άξιον Εστί.

Η παρούσα μελέτη έχει βέβαια διαφοροποιηθεί και εμπλουτιστεί αισθητά σε σχέση με τις προηγούμενες μελέτες μου. Βασική μου μέριμνα όμως υπήρξε πάντοτε να στηρίζω τα συμπεράσματά μου στην ποίηση του Ελύτη και να τα ενισχύω με παραθέματα είτε από κριτικά κείμενα του ίδιου είτε άλλων που ασχολήθηκαν με το έργο του. Αν και κύριος στόχος μου υπήρξε οι επιδράσεις που δέχθηκε από την ποίηση του Κάλβου και όχι η αξιολόγηση της ποίησης του, αυτό πολλάκις κατέστη απαραίτητο, εφόσον βασική γραμμή της εργασίας μου είναι ότι ο ποιητής δεν αντιγράφει και δεν μιμείται δουλικά το πρότυπό του, αλλά το αξιοποιεί και το μεταποιεί δημιουργικά.