Με υλικά τον ωµό ρεαλισµό αλλά και την πιο τρελή φαντασία, η σηµαντική αγγλίδα συγγραφέας, Caryl Churchill, µας οδηγεί σ’ αυτό το, προφητικής πνοής έργο της, σ' έναν εκ πρώτης όψεως οικείο αλλά, όπως σταδιακά αφήνει να φανεί, παράδοξο και ακατανόητο κόσµο. Πόσο "παράδοξο" και πόσο "ακατανόητο" όµως; Εξαρτάται από τα όρια της αντίληψης και της αντοχής του αναγνώστη, που η Churchill σκοπίµως δοκιµάζει στήνοντας ένα υβριδικό σύµπαν µεταξύ εφιάλτη και πραγµατικότητας, όπου το "Εµείς" και το "Αυτοί" παραµένουν µέχρι τέλους απροσδιόριστα. Αναγνωρίζουµε την αληθοφάνεια της φρίκης στην πρώτη πράξη: ένα κορίτσι που ξυπνά από κραυγές αιχµαλώτων µέσα στη νύχτα, πείθεται ότι οι βασανισµοί και οι εκτελέσεις των οποίων τυχαία υπήρξε µάρτυρας συµβαίνουν για καλό σκοπό. Αλλά ποιος θα τη φανταζόταν να διαπρέπει αργότερα ως υπάλληλος βιοτεχνίας πολυτελών καπέλων για παρελάσεις µελλοθανάτων; Ή να αποδέχεται ως αυτονόητη την κτηνωδία ενός γενικευµένου, παγκόσµιου πολέµου, όπου στρατεύονται για τους ιερούς σκοπούς του τα ζώα, τα στοιχεία της φύσης ακόµα και τα καιρικά φαινόµενα; Οι καταγγελτικές, αντιπολεµικές προθέσεις της συγγραφέως, που έχει δηµόσια ταχθεί κατά της παγκοσµιοποίησης, είναι προφανείς. Προϊόν µεγάλης εικονοποιητικής ικανότητας και λιτής, εξαιρετικά αποτελεσµατικής, χρήσης του διαλόγου, το έργο παραµένει ωστόσο ανοιχτό σε κάθε εκδοχή ερµηνείας. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2002, το ανέβασε στο "Bouffes du Nord" o αρκετά επιφυλακτικός µε τη σύγχρονη δραµατουργία, Peter Brook.