Όταν ο Ντέρεκ Oυόλκοτ πήρε το Bραβείο Νόμπελ το 1992, η Σουηδική Ακαδημία χαρακτήρισε το έργο του "ποιητικό, πολύ φωτεινό, που βασίζεται σ' ένα ιστορικό όραμα, αποτέλεσμα ενός πολύ-πολιτισμικού κατορθώματος".
Η γλώσσα του είναι τοπική, αλλά η οπτική του είναι παγκόσμια κι αυτό το ποιητικό εύρος του επιτρέπει να συνδυάζει και συγχρόνως να συμπτύσσει την αγάπη του για την Καραϊβική με φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, όπως η φρίκη του Ολοκαυτώματος ή η γοητεία που ασκούσε επάνω του ο "ασημένιος αιώνας" της ρωσικής ποίησης ή η Ελλάδα του Ομήρου.
Ο Oυόλκοτ δεν το φοβήθηκε ποτέ αυτό το ύψος. Δεν δείλιασε ποτέ μπροστά στις ξεκάθαρες έννοιες και τόλμησε ν' αγγίξει μεγάλα θέματα στην ποίησή του.

[Δείγμα γραφής:]

ΟΝΟΜΑΤΑ

Η φυλή μου άρχισε όπως άρχισ' η θάλασσα,
χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα,
με χαλίκια κάτω απ' τη γλώσσα μου,
καρφώνοντας αλλιώς με τα μάτια τ' αστέρια.

Αλλά τώρα η φυλή μου είν' εδώ,
στο λυπημένο λάδι των λεβάντινων ματιών,
στις σημαίες των ινδιάνικων αγρών.

Άρχισα χωρίς μνήμη,
άρχισα χωρίς μέλλον,
αλλ' αναζητούσα τη στιγμή
όταν ο νους διχάστηκε απ' έναν ορίζοντα.

Δεν βρήκα ποτέ κείνη τη στιγμή
όταν ο νους διχάστηκε απ' έναν ορίζοντα·
για τον χρυσόχοο απ' το Μπενάρες,
τον λιθοτόμο απ' την Καντόνα,
όπως η πετονιά βουλιάζει, ο ορίζοντας
βουλιάζει μες στη μνήμη.

Μήπως λειώσαμε μες στον καθρέφτη
αφήνοντας πίσω τις ψυχές μας;

Τον χρυσοχόο απ' το Μπενάρες,
τον λιθοτόμο απ' την Καντόνα,
τον χαλκεργάτη απ' το Μπενίν.

Ένας θαλασσαετός στριγγλίζει από το βράχο
κι η φυλή μου άρχισε σαν τον ψαραετό
μ' εκείνη την κραυγή,
εκείνο το τρομερό δισύλλαβο,
εκείνο το Εγώ!

Πίσω μας ο ουρανός όλος διπλώθηκε στα δυο,
όπως η ιστορία διπλώνεται πάνω απ' την πετονιά,
και ο αφρός όλα μάς τ' άρπαξε
με τίποτα στα χέρια μείναμε,

μόνο μ' αυτό το κομμάτι ξύλο
για να χαράξουμε τα ονόματά μας πάνω στην άμμο,
που η θάλασσα έσβησε ξανά, πάνω στην αδιαφορία μας.