[...] Για το "Περί ερμηνείας" τον Αριστοτέλη διαθέτουμε ένα αντιπροσωπευτικό σύγχρονο δείγμα αυτού του είδους, το βιβλίο του Hermann Weidemann, "Aristoteles, Peri Hermeneias, ubersetzt und erklart von H.W. (zweite veranderte Auflage, Berilin 2002).

Η εισαγωγή και το εξαντλητικό ερμηνευτικό υπόμνημα του Weidermann αποτελούν σταθμό για όποιον θέλει να ασχοληθεί διεξοδικά με αυτό το έργο του Αριστοτέλη.

Δεν θελήσαμε να αναδιηγηθούμε εδώ περιληπτικά όσα έχει γράψει ο Weidermann. Επιδίωξή μας ήταν να προσφέρουμε στον σύγχρονο αναγνώστη κίνητρα για να σκεφθεί, αν ο καταγραμμένος από τις προηγούμενες ερμηνευτικές προσεγγίσεις προβληματισμός στο κείμενο του "Περί ερμηνείας" δεν αφορά μόνο το παρελθόν. Επιδίωξη ήταν και η οριοθέτηση της αμφιβολίας όπως αυτή αναδύεται μέσα από το ιδιότυπα, αλλά όχι ατημέλητα, συμπυκνωμένο ύφος του πρωτοτύπου. Όποιος ξεκινά έτσι, με αυτήν την επιδίωξη, παρουσιάζει σε δική του εκδοχή μια κατανομή της διαθέσιμης γνώσης για τα τόσα χωρία του κειμένου που συνεχίζουν να αντιστέκονται στην άμεση κατανόηση. Σκοπός του είναι να προκαλέσει τον σύγχρονο αναγνώστη, να τον οδηγήσει και σε ένα είδος παλινδρόμησης, ώστε να συσχετίσει όσα διαβάζει με όσα από διάφορες πηγές γνωρίζει. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο αναγνώστης να δείξει ή να μην δείξει σε τι διαφέρουν όσα εδώ έχει διαβάσει, πώς ανοίγουν ή όχι τη γνώση του στο μέλλον. Τίποτε δεν τον υποχρεώνει σε συναίνεση με την εκδοχή αυτή. Το εξαιρετικά σημαντικό είναι να διατηρείται η δυνατότητα διαλόγου (Gadamer)· ή μάλλον νέων ερωτήσεων. Και ο συγγραφέας της εκδοχής να γίνεται έτσι αναγνώστης της.

Για τον σύγχρονο αναγνώστη το "Περί ερμηνείας" συνδυάζει Φιλοσοφία της γλώσσας και Λογική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην εποχή μας εκπρόσωποι της Αναλυτικής φιλοσοφίας της γλώσσας, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν φιλοσοφικά προβλήματα αλλά μόνο γλωσσικά -"τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου", κατά τη διατύπωση του Wittgenstein-, ανατρέχουν πολύ συχνά στο αριστοτελικό corpus. Στο πλαίσιο αυτό, αριστοτελικές έννοιες, όπως η ομωνυμία ή τα πολλαχώς λεγόμενα, λειτουργούν ως ερεθίσματα για τον ορθολογικό έλεγχο της γλωσσικής έκφρασης. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)