Έξι χρόνια. Όχι και τόσο μεγάλο διάστημα στη ζωή ενός ντρόου. Κι όμως, μετρώντας τους μήνες, τις εβδομάδες, τις μέρες, τις ώρες, νόμιζα ότι είχα μείνει μακριά από τη Μίθριλ Χολ εκατό φορές περισσότερο. Εκείνος ο τόπος ήταν μια ολόκληρη ζωή, ένας άλλος τρόπος διαβίωσης, ένα εφαλτήριο για...
Για τί; Για πού!
Τώρα διασχίζω τα νερά παράλληλα στην Ακτή του Σπαθιού, με τον άνεμο και τα κύματα να μαστιγώνουν το πρόσωπό μου. Μόνη συντροφιά μου είναι τα σύννεφα και τ' αστέρια, κάτω από τα πόδια μου τρίζουν τα σανίδια ενός γοργού, καλοτάξιδου πλοίου. Γύρω μου απλώνεται το απέραντο γαλάζιο. Η ακύμαντη θάλασσα, επίπεδη και γαλήνια όπου φτάνει το μάτι, ταράζεται μόνο από τις στάλες της βροχής και τον παφλασμό μιας μοναχικής φάλαινας. Αυτό είναι, λοιπόν, το σπίτι μου;