"Η ελπίδα έρχεται". Και τώρα η ελπίδα έφυγε μακριά. Άφησε πίσω της απογοήτευση, κατάθλιψη. Η κρίση είναι εδώ. Η καταιγίδα είναι εδώ. Και έχει ξεσπάσει πολύ δυνατή.
Αυτό είναι όλο; Ήταν πράγματι η ελπίδα αυτή που έφυγε; Ή μήπως έφυγε η αυταπάτη, αφήνοντας χώρο σε μια αληθινή ελπίδα; Ή, απλώς, να αποδεχτούμε την κατάθλιψη;
Η πρόκληση είναι να σκεφτούμε πέρα από την κρίση, να σκεφτούμε με αφετηρία την οργή, τον πόνο, την πικρία, τη διάψευση της αυταπάτης και, ακόμη, από την εμπειρία αυτών των χρόνων. Αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μακριά από αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο: Η οδυνηρή και συχνά βίαιη επίθεση στις συνθήκες διαβίωσης νομιμοποιούνται στο όνομα του χρέους. Η Ελλάδα είναι απλώς ένα ιδιαίτερα δραματικό παράδειγμα μιας γενικότερης σύγκρουσης που εντάθηκε μετά την οικονομική κατάρρευση το 2008 και είναι πιθανό να οξυνθεί ακόμη περισσότερο όσο το κεφάλαιο συνεχίζει να αποτελεί κυρίαρχη μορφή κοινωνικής οργάνωσης.
Να σκεφτούμε πέρα από την κρίση σημαίνει να βγούμε από την παράλυση που προκαλεί η εικόνα της κρίσης ως "βιβλική καταστροφή" που υπαγορεύουν οι "θεϊκές" προσταγές των χρηματαγορών και των εκπροσώπων τους. Σημαίνει να αντιληφθούμε την κρίση όχι σαν ένα "αποκαλυπτικό" γεγονός, αλλά ως μια συνθήκη με ιστορικό καθορισμό και κριτικό περιεχόμενο.