Το 1912 ο σπουδαίος ιστορικός και ιατροφιλόσοφος Ιάκωβος Θωμόπουλος εκδίδει το έργο του Πελασγικά. Στο έργο αυτό προχωρεί σε μία άκρως ενδιαφέρουσα ερμηνεία της επιγραφής που βρέθηκε στα Καμίνια της Λήμνου, το 1885, ερμηνεία που προκάλεσε ρήξεις στην επιστημονική κοινότητα. Διατυπώνει συγκεκριμένα τη θέση, ότι η πελασγική γλώσσα είναι αρχέγονη ελληνική (πρωτοελληνική) και ότι η αλβανική γλώσσα, συγκεκριμένα εκείνη του 19ου αιώνα, αποτελεί διατηρηθέν αυθεντικό τοπικό ιδίωμα της πελασγικής πρωτοελληνικής γλώσσας. Κριτήρια που ισχυροποίησαν τη θέση αυτή του Θωμόπουλου αποτελούν αφενός η επικοινωνιακή απομόνωση των Αλβανών στην πλειονότητά τους, λόγω του γεωφυσικού περιβάλλοντος του αλβανικού εδάφους. Απομόνωση που, όπως είναι φυσικό, δεν επέτρεψε μεγάλες εξωτερικές επιρροές στην εξέλιξη της αρχαίας γλώσσας τους. Αφετέρου η ανοιχτή επικοινωνία των κατοίκων της ηπειρωτικής Ελλάδας με τον υπόλοιπο κόσμο, οδήγησε στην εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας σε βαθμό τέτοιο, ώστε η ελληνική γλώσσα του 19ουαιώνα να παρουσιάζεται αρκετά διαφοροποιημένη από το πελασγικό πρωτοελληνικό αρχέτυπο.Οι συλλογισμοί αυτοί δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν τον Θωμόπουλο στην άμεση χρήση της αλβανικής γλώσσας του 19ου αιώνα προκειμένου να αναγνώσει πελασγικά πρωτοελληνικά κείμενα.