Βγήκε έξω να πάρει αέρα. Ήταν μία δροσερή φθινοπωρινή βραδιά.

Κοίταξε ψηλά. Άπειρες φωτεινές κουκκίδες λαμπύριζαν σαν διαμάντια.

Αντίκρισε έναν ουρανό γεμάτο από υποσχέσεις. Έβλεπε πάνω σε κάθε αστέρι να κατοικεί μία ευχή. Σιωπηλές υποσχέσεις στόλιζαν τον πίνακα του ουρανού. Αναρωτήθηκε αν υπάρχει τάξη μέσα σε αυτό το χάος. Αν υπάρχει κάποιο σχέδιο υφασμένο στο ύφασμα του διαστήματος που συνδέει αυτούς τους γαλαξίες ή είναι ένας συμπαντικός ατέρμονος κύκλος γέννησης και θανάτου, δημιουργίας και καταστροφής.

Άπειρες φωτεινές κουκκίδες που έμοιαζαν με καρφίτσες επάνω σε κέντημα τον έκαναν να φωσφορίζει, άλλες έλαμπαν και άλλες έσβηναν αυτή την έναστρη βραδιά.

Ήταν κυνηγός ονείρων. Τα αστέρια κάλλιστα μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με τα όνειρα. Δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε,αλλά αν τα ακολουθήσουμε μπορούν να μας οδηγήσουν στο πεπρωμένο μας... Έκλεισε τα μάτια και πήγε ένα ταξίδι... ένα ταξίδι μακριά... ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Εκεί που οι ουρανοί ανοίγουν και σε αφήνουν να μπεις μέσα, επιπλέοντας μέσα στο άπειρο αβίαστα.
Βλέποντας τον κόσμο από εκεί ψηλά μπορείς να τον παρομοιάσεις με έναν πίνακα μέσα στον οποίο εσύ ζωγραφίζεις το μικρό κομμάτι που σου αναλογεί. Εσύ κρατάς το πινέλο, εσύ έχεις τα χρώματα. Ζωγραφίζεις τη θέση σου και είσαι μέσα. Όσο δεν το κάνεις η εικόνα θα παραμείνει ανολοκλήρωτη και είναι κρίμα.

Ένα αστέρι έσβησε, το βραδινό αεράκι με την ανάσα του πήρε μαζί του και την ευχή που έκανε.