Το έργο αυτό του Gustav Geib, γερμανού ιστορικού του δικαίου (1808-1864), γραμμένο στα 1835, προσφέρεται στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά μεταφρασμένο.

Παρόλη τη σημασία του για τη γνώση του λαϊκού μας δικαίου, του τόσο σημαντικού και τόσο παραμερισμένου, αλλά και της κατάστασης της δικαιοσύνης στη διάρκεια της τουρκοκρατίας και μέχρι την άφιξη του βασιλιά 'Οθωνα, έμεινε μέχρι σήμερα άγνωστο στους πολλούς. Κρυμμένο ίσως, σε μια ανεδαφική προσπάθεια να διατηρηθεί μια ωραιοποιημένη εικόνα για την ελληνική κοινωνία της περιόδου αυτής και το χαρακτήρα του ελληνικού λαού.

Σήμερα όμως, σε μια εποχή που ψάχνουμε την αλήθεια για τις ρίζες μας, η αυστηρή, καθαρή ματιά του Geib σχετικά με τα θέματα που περιγράφει και η σκληρή αλλά ειλικρινής και καλόπιστη κριτική του, είναι πολύτιμα στοιχεία για την αντικειμενική διαμόρφωση της ιστορικής μας μνήμης.

Οι παρατηρήσεις του σχετικά με τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα των νομικών μας εθίμων, τη χαμηλή εγκληματικότητα των ελλήνων, αλλά και τη συχνότητα των αμβλώσεων, την παιδεραστία, τους εμπρησμούς των δασών, μας δίνουν μια άλλη διάσταση της κοινωνικής ζωής των ραγιάδων. Ακριβώς όπως και η ανάλυση για τον έντονο κομματισμό της δικαιοσύνης αυτής της εποχής, για το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του λαού, αλλά και το μεγαλείο της μανιάτικης ζωής.

Τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου διαπιστώνει κανείς και την αγάπη του Geib για τους Έλληνες, αφού προσπαθεί ακόμα και να ανασκευάσει τις εναντίον τους κατηγορίες, τόσο συχνές την εποχή εκείνη, αλλά μαθαίνει και να εκτιμάει περισσότερο αυτόν τον λαό που, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, "όλα αυτά τα χρόνια του στέρησαν κάθε μέσο μόρφωσης και οι καταπιεστές του με την απανθρωπιά τους και τα εγκλήματα τους εναντίον του, τον εξώθησαν σχεδόν υποχρεωτικά σε εγκλήματα...".