Ο "αλλογενής" συγγραφέας προτείνει εδώ την ουσιαστική απλοποίηση της ορθογραφίας της ελληνικής γλώσσας ούτως, ώστε αυτή να καταστεί "εφκολομάθιτος" προς όλους τους ομογενείς και αλλογενείς, δηλαδή τους ελληνόφωνους και αλλόγλωσσους ορθόδοξους χριστιανούς. Το γλωσσολογικό αυτό δοκίμιο περί της φωνητικής γραφής κυκλοφόρησε το 1879, όταν κατόπιν σοβαρής κρίσης του Ανατολικού Ζητήματος τέθηκαν εκ νέου "επί τάπητος" τα εδαφικά ζητήματα της Βαλκανικής. Ήταν πλέον τότε προφανές σε ορισμένους λογίους ότι η (κοραϊκή) καθαρεύουσα δεν εξυπηρετούσε πρακτικά τον στόχο της διάδοσης της ελληνικής γλώσσας (και του ελληνικού εθνικισμού) στους ανάμεικτους πληθυσμούς της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Η (τελικώς μειοψηφήσασα αλλά άκρως ενδιαφέρουσα) άποψη του συγγραφέα ήταν ότι οι αγράμματοι γεωργικοί πληθυσμοί έχουν ανάγκη πρώτον τα απολύτως αναγκαία και έπειτα τα αντικείμενα της πολιτείας και του καλλωπισμού.