Όταν στα 1962 έκανα προσκαλεσμένος γι' αρκετό καιρό το πρώτο μου ταξίδι στην Κίνα, είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι σε πάμφτωχα χωριά, σ' επαρχίες μακρινές μέσα
σε οικογένειες με παιδιά πολλά. Οι δυσκολίες κι οι στερήσεις της τραχιάς ζωής ήταν ολοφάνερες στους χωρικούς που δέχονταν την ομάδα των ξένων. Όμως αυτοί, σαν να είχαν όλα τ' αγαθά που επιθυμούσαν, μας μιλούσαν με τρυφερότητα και μας έδειχναν τα γελούμενα λιγόχρονα παιδιά. Αυτά, φτωχικά ντυμένα κι όλα ίδια -όπως κι οι μεγάλο τότε-, μας πλησιάζουν με πρόσωπα φωτεινά, χαμογελώντας. Μας έκαναν εντύπωση! Πώς μπορούσαν μέσα σε τόση ένδεια και σε ζωή μόχθου να έχουν το χαμόγελό τους. Είπα τη σκέψη μου, Και μου ήρθε η απάντηση από έναν ταλαίπωρο γονιό.
-Γι' αυτό το χαμόγελο μοχθούμε. Είναι η πρώτη μας έγνοια. Γιατί το χαμόγελο κάθε παιδιού είναι ήλιος που ανατέλλει
Κράτησα στη μνήμη μου την τελευταία φράση του. "Το χαμόγελο κάθε παιδιού είναι ήλιος που ανατέλλει..."; Μέσα σε αυτή κλεινόταν η ελπίδα, η αισιοδοξία, το φως του αύριο, ο σκοπός και το νόημα της ζωής των ανθρώπων, τη φύλαξα σαν απόκτημά ζείδωρο και σε λίγα χρόνια μου έδωσε την ιδέα να κάνω την πιο αγαπημένη μου ταινία, την λαϊκότατη "Οικογένεια Χωραφά". Σε αυτή, δυο φτωχοί (πολύτεκνοι γονείς τη δεκαετία του '60, σ' ένα προάστιο της Αθήνας, αγωνίζονται, χωρίς να χάνουν το κέφι της ζωής, για να μη λείπει τίποτε στα δεκατρία παιδάκια τους. Κάποτε φτάνουν σε αδιέξοδο ,απελπίζονται κι απ' τις ανάγκες σπρώχνονται στην απόφαση να δώσουν σε μια πλούσια οικογένεια Ελληνοαμερικάνων ένα παιδί τους. Τότε μια ημέρα που τα βγάζουν όλα περίπατο, τα καμαρώνει ένας ηλικιωμένος κύριος, τους βλέπει λυπημένους και τους λέει:
"-Πού ξέρετε αν μια ημέρα ένα από αυτό τα παιδάκια δεν γίνει ένας σπουδαίος επιστήμονας ή άλλη ωραία προσωπικότητα και βοηθήσει τον κόσμο; Ίσως και να τον σώσει από κάτι. Nα τ' αγαπάτε, λοιπόν, τα παιδάκια σας".
"Να τ' αγαπάτε..." Μόνο εκείνοι οι γονείς τα δικά τους; Η προτροπή δεν ακούγεται για όλους και για όλα τα παιδιά του κόσμου; "Να τ' αγαπάτε... γιατί πού ξέρετε αν κάποια ημέρα ένα από τα παιδάκια του κόσμου δεν γίνει...". Και ποιος μπορεί να πει ποιο παιδί;,.. Ποιο δίνει αυτή την ακραία ελπίδα της ευεργεσίας όλου του κόσμου; Μα και δίχως αυτό το ξεχωριστό, υπέρτατο αποτέλεσμα, τα παιδιά, οι καινούργιοι άνθρωποι που έρχονται στον κόσμο, είναι η ελπίδα κι η αισιοδοξία της συνέχειάς του. Γι' αυτό κι όλοι οι προχωρημένοι στα χρόνια, με παιδιά ή χωρίς -αν γι' αυτή τη συνέχεια δεν μεριμνούμε, στο μέτρο που καθένας μας μπορεί-, μένουμε άδειοι κι αδικαίωτοι που υπάρχουμε;
Στοργή και φροντίδα στα παιδιά. Σε όσα βλέπουμε να υπάρχουνε μαζί (μας και σε όσα δεν τα ζούμε δίπλα μας αλλά η δυστυχία τους μας έρχεται σπαραχτική απ' τις τραγικές πατρίδες τους και μας κραυγάζει, μας εκλιπαρεί για έλεος, ανθρωπιά και δικαιοσύνη,
Κράζει για συναίσθηση ευθύνης...
Ο μεγάλος Αμερικανός ποιητής του θεάτρου Ευγένιος 0' Νηλ σ' ένα γερό, αντιρατσιστικό έργο του έχει δώσει τίτλο "Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά". Φράση πυκνή και με σημασία πολυδιάστατη. Απλώνεται σαν ουράνιο τόξο κι επάνω απ' τους σκοπούς της UNICEF , λάμπει επισημαίνει: Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν δικαιώματα για να υψωθούν , να φύγουν από δυστυχίες και αθλιότητες.
Αυτές οι απλές σκέψεις με οδήγησαν να προτείνω στο Διοικητικό Συμβούλιο του ελληνικού "ΡΕΝ" (Poets-Essaysts-Novelists, Παγκόσμια Οργάνωση Συγγραφέων), ως προσφορά του στο Ελληνικό Τμήμα της UNICEF , την ετήσια έκδοση αυτού του τόμου. Και με βαθιά ευχαρίστηση επιλέγω κάθε χρόνο κείμενα στοργής για άμοιρα παιδιά.
Κώστας Ασημακόπουλος