Όταν πήρα στα χέρια μου -πάνε πολλά χρόνια, από τότε, αλίμονο- το βιβλίο του Δημήτρη Αρβανίτη Ορχήστρα πλήρες, βούρκωσα. Γιατί αυτός ο τίτλος μυρίζει γειτονιά, μυρίζει παρέα, μυρίζει λαϊκούς ανθρώπους, που δεν ξέρουν από γραμματική και συντακτικό, αλλά ξέρουν να συνεννοούνται. Κι αυτή η μεταξύ τους συνεννόηση να είναι επικοινωνία. Και είναι και γλέντι, με ορχήστρα ή χωρίς ορχήστρα, ιδίως σε επαρχιακές ταβέρνες, που ζουν από τα φαντάρια κυρίως. Με συγκινούν όλ' αυτά. Με συγκινεί και το φάλτσο τραγούδι, που τραγουδάνε, αργά το βράδυ, σε κουρασμένους δρόμους ή απόμακρα καπηλειά, δεκαοχτάρηδες, εικοσάρηδες νέοι, μαζί με τις κοπέλες τους. "Ορχήστρα πλήρες" είναι κι αυτό. Κι εκεί βρίσκεται η ρίζα ενός τραγουδιού που έγραψα το 1974, κι αρχίζει έτσι: "Φάλτσο τραγούδι στο παζάρι / άδεια ποτήρια από κρασί / είμαστε τέσσερις φαντάροι / κι ανάμεσά μας είσαι συ..."
Μα, περισσότερο απ' όλα με συγκινεί ο Δημήτρης Αρβανίτης! Ευαίσθητος, ρομαντικός, μοντέρνος και παλιομοδίτης, έξυπνος και διορατικός, άνθρωπος που σέβεται την παράδοση και ρίχνει μονίμως σκάλες στο μέλλον και στον ουρανό για ν' αρπαχτεί από τ' άστρα, άνδρας ξεχωριστός και φίλος πολύτιμος και καλλιτέχνης μέγας! Τον αγαπώ! Και του σφίγγω το χέρι.
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Αθήνα 9/4/03