19 Δεκεμβρίου 2001. Αργεντινή. Χιλιάδες ανθρώπων έχουν κατακλύσει την πλατεία Plaza de Mayo που βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας, όχι πολύ μακριά από το Προεδρικό Μέγαρο, γύρω από το οποίο είναι παρατεταγμένες ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Οι δρόμοι της πόλης αντηχούν συνθήματα οργής και αγανάκτησης, ενάντια στην εξαθλίωση που είχαν επιφέρει από την αρχή της εφαρμογής τους τα προγράμματα του ΔΝΤ οδηγώντας στο βάθεμα της κρίσης και την χρεοκοπία: Ya basta! (Φτάνει πια!), Vaya con todos! (Να φύγουν όλοι!), Trabajo y dignidad! (Δουλειά και αξιοπρέπεια!). Ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος, δίπλα στους piqueteros, τους ανώνυμους άνεργους αγωνιστές που έγιναν παγκοσμίως γνωστοί μέσα από τα μπλοκαρίσματα και τις οδομαχίες στις γέφυρες των οδικών αξόνων της χώρας, βαδίζουν, χτυπώντας ρυθμικά τις άδειες κατσαρόλες τους, νοικοκυρές, υποτιμημένοι εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, κατεστραμμένοι επαγγελματίες, άνθρωποι κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ηλικίας, νέοι μεσήλικες και ηλικιωμένοι.

Αυτή η βραδιά (και η επόμενη), μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως η κορύφωση της εξέγερσης, αλλά αποτέλεσε παράλληλα σ’ ένα άλλο επίπεδο, στο επίπεδο του κινήματος, το έναυσμα για ένα σύνολο ανταγωνιστικών πρακτικών που στόχο είχαν να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας. Τόσο στα άμεσα υλικά προβλήματα που αφορούν βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως η τροφή και η στέγη, όσο και σε προβλήματα που αφορούν προβλήματα επικοινωνίας και αναζήτησης ενός καινούργιου νοήματος στις κοινωνικές σχέσεις και στη ίδια την καθημερινή ζωή.

Εμπειρίες από αυτή την εξέγερση και από αυτές τις πρακτικές αποτυπώνονται στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας με την μορφή συνεντεύξεων από τα ίδια τα υποκείμενα που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και στις διαδικασίες που γέννησε η εξέγερση.

Έχουμε επίγνωση ότι αυτό το βιβλίο δε συνιστά ούτε την ιστορία του κινήματος, ούτε μια θεωρητική ανάλυση γι’ αυτό, αλλά αποτελεί τον λόγο των ανθρώπων που συμμετείχαν και συμμετέχουν στο κίνημα και σ’ αυτές τις διαδικασίες: στις συνελεύσεις γειτονιάς, στις καταλήψεις εργασιακών χώρων, στα κοινωνικά κέντρα, στις κοοπερατίβες. Θεωρούμε ότι αυτές οι εμπειρίες είναι πολύτιμες, όχι επειδή μπορούν να μεταφερθούν αυτούσιες σ’ έναν άλλο τόπο και σ’ έναν άλλο χρόνο, αλλά επειδή μπορούν να εμπλουτίσουν τους αγώνες που δίνουμε εμείς σήμερα και εδώ.

Αποφασίσαμε να μεταφράσουμε αυτό το βιβλίο επειδή πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο για το εγχώριο κίνημα, ως ένα παράδειγμα μιας πρωτογενούς εμπειρίας συγκρότησης κινήματος. Διαβάζοντάς το δηλαδή, συναντήσαμε στις αφηγήσεις των αγωνιστών και των αγωνιστριών τα προβλήματα που συναντάμε στις εγχώριες κινηματικές διαδικασίες. Συναντήσαμε όμως, παράλληλα, και τις λύσεις που προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν οι εκμεταλλευόμενοι σ’ αυτά τα προβλήματα. Τέτοια προβλήματα μπορούν να ξεκινούν από το πως συγκροτείται μια συνέλευση γειτονιάς και πόση ώρα πρέπει να κρατάει μια συνέλευση, όταν την άλλη μέρα έχουμε να πάμε στην δουλειά, μέχρι το πώς και με ποιο τρόπο μπορούν να συντονιστούν οι συνελεύσεις γειτονιών και ποια είναι τα όρια των οριζόντιων δομών και της έλλειψης γενικότερης πολιτικής στρατηγικής του κινήματος. Από το πώς μπορούν να καλυφθούν άμεσες ανάγκες των ανέργων όπως η διατροφή και η στέγη, μέχρι το πώς θα οργανωθούν οι κινήσεις των ανέργων για να διεκδικήσουν επιτυχώς επιδόματα ανεργίας (που μέχρι τότε δεν υπήρχαν στην Αργεντινή). Από το πώς οργανώνεται μια κατάληψη ενός εργασιακού χώρου, μέχρι πώς την διαχειρίζονται οι εργαζόμενοι που δουλεύουν σ' αυτόν, με τρόπο που, και θα διαφέρει από την καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας και θα ικανοποιεί τις ανάγκες των καταληψιών και της τοπικής κοινότητας." [...]

(Συνέλευση για την ΚΥκλοφορία των Αγώνων)