Γνωρίζω και εκτιμώ εξαιρετικά την πολύτιμη συμβολή του κ. Νίκου Ψυλάκη στη μελέτη και έρευνα του παραδοσιακού μας (του λαϊκού κατεξοχήν) πολιτισμού.
Αλλά τώρα μένω εντυπωσιασμένος και από το παρόν πολύπτυχο ποιητικό έργο του· έργο ενός doctus poeta, που όμως διασώζει στο ακέραιο την ευαισθησία του, η οποία μάλιστα ακριβώς με την παιδεία και τη γνώση αποκτά και σπουδαίο βάρος και στοχαστική συγκίνηση.
Ο ποιητής στην πρώτη και εκτενέστερη ενότητα παρακολουθείται να αποκαθιστά ψυχική επαφή με μια πανάρχαια πήλινη πινακίδα. Η πινακίδα έχει επάνω της χαραγμένη μια φωνή (λέξεις).
Συγκινημένος αναγνωρίζει πως είναι και δική του· σαν να επιστρέφει από τα βάθη του χρόνου ο ήχος της δικής του φωνής:
Επιστρέφω για να συναντήσω τη φωνή μου,/
σε μιαν ακίδα κρέμεται από τότε,/
λένε πως είναι γραφέας των ανακτόρων και πως κάθεται,/
σε μια πέτρα στην ασβεστωμένη πλαγιά του απομεσήμερου. [...] (από τον πρόλογο του Μ.Γ. Μερακλή)