Οι "Συνάδελφοι-Σύντροφοι" είναι μια μελέτη της ατέλειωτης και πεισματάρικης δυσαρμονίας μεταξύ των δύο φύλων. Ένας νέος ζωγράφος και η γυναίκα του συμφωνούν ότι ο γάμος είναι μια συντροφιά βασισμένη στα αμοιβαία ωφελήματα. Η ιδέα ωστόσο δεν πάει καλά: η γυναίκα έχει όλα τα κέρδη της συντροφιάς, κυριεύει την ανήμπορη θέληση του άντρα της, τον παιζογελά και τον απατά χωρίς καμία επιφύλαξη. Στο τέλος ο νεαρός ζωγράφος διώχνει τη γυναίκα του και ετοιμάζεται να κάνει μια καινούρια συντροφιά, λιγότερο δεσμευτική, με μια άλλη γυναίκα. Το έργο αυτό είναι ένα κομμάτι καθαρής απαισιοδοξίας - που ιδιαίτερα μάλιστα τονίζεται στις εκφράσεις του κυνικότατου δόκτορα Έστερμαρκ, που, όμοια με έναν τύπο σε κάποια από τις ιστορίες του Rene Maizeroy, κάνει την πρόσθεση της αξίας της ζωής και βγαίνει ίσον φάρσα: "Φάρσα! Φάρσα! Νιόπαντροι, έρωτας, Νεάπολη, χαρά της ζωής, αρχαιότητες, νεότερη σκέψη και τέχνη, φιλελευθερισμός, συντηρητικότητα, ιδανικά, πραγματικότητα, φυσιολατρία, όλα είναι φάρσα!".