Το παραμύθι του Πίκτορ μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως φόρο τιμής στο Μαγικό αυλό του Μότσαρτ. Η μεταμόρφωση την οποία πρέπει να υποστεί ο Πίκτορ δεν είναι εντελώς ακίνδυνη. Ανεξέλεγκτες δυνάμεις, που διαμορφώνουν την ψυχή και τον άνθρωπο, παίζουν επίσης ένα ρόλο. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και το ύφος αυτού του παραβολικού ερωτικού παραμυθιού, η φόρμα του, που είναι ανοιχτή στη μουσική, η αγέρωχη γλώσσα του, που σε εξαιρετικά ευτυχισμένες στιγμές φτάνει σε πραγματική ομοιοκαταληξία, καθώς και οι πολλοί και παράτολμοι μυθολογικοί υπαινιγμοί του. Ποιος ξέρει... Ίσως έρθει κάποτε η ιδέα σε κάποιον ικανό μουσικό να χρησιμοποιήσει αυτό το παραμύθι ως βάση για μια όπερα. Θα ταίριαζε θαυμάσια (χωρίς, μάλιστα, την παραμικρή αλλαγή, κάτι που θα ήταν ανεπίτρεπτο) με μουσική και σκηνικά.

«Η ιστορία αυτή είναι πολύ όμορφη, πολύ υποβλητική».

ΡΟΜΑΙΝ ΡΟΛΑΝ

«Αυτό είναι πράγματι ένα γλέντι, μια πανδαισία, κάτι πολύ χρωματιστό, πολύ ευχάριστο, κάτι που κερδίζει την ψυχή».

ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ