Ο τρελός που παραληρηματικά πιστεύει πως είναι ο Μέγας Ναπολέων δεν είναι παρά η διαδεδομένη φιγούρα στη λαϊκή δοξασία, έστω και αν συμβαίνει να τη συναντήσουμε στην κλινική. Οι μηχανισμοί ταύτισης που διαμορφώνουν το Εγώ αλλά και το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός
μας είναι πολύ πιο σύνθετοι, και έχουν ιδιαίτερη και ποικίλη επίπτωση στις διάφορες μορφές ψύχωσης, όπου λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στα νευρωτικά άτομα.

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί μια εις βάθος μελέτη του ρόλου που παίζουν οι ταυτιστικοί μηχανισμοί στις μεγάλες κατηγορίες των ψυχωτικών παθήσεων: στη σχιζοφρένεια, όπου το Εγώ είναι κατακερματισμένο και η περιβάλλουσα πραγματικότητα προσλαμβάνεται ως ξένη ή απειλητική· στη μελαγχολία, όπου η σκιά του χαμένου αντικειμένου καταρρακώνει το Εγώ· στα παρανοϊκά παραληρήματα, τα οποία οικοδομούνται γύρω από το παρανοϊκό αντικείμενο, που δεν είναι παρά ο προβλητικός σωσίας του υποκειμένου. Οι προτεινόμενες θεωρητικές κατασκευές εμπνέονται από το έργο του Φρόυντ και των μετέπειτα ψυχαναλυτών που στοχάστηκαν πάνω στις ψυχώσεις, αλλά παράλληλα στηρίζονται -και δοκιμάζονται- στην κλινική παρουσίαση μιας σειράς περιπτώσεων, που είναι ταυτόχρονα ανθρώπινες ιστορίες ζωής.