Η διατλαντική σχέση κλείνει εξήντα χρόνια συμβίωσης. Θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου και συντηρήθηκε κυρίως από την απειλή του σοβιετικού επεκτατισμού. Όπως κάθε επιτυχημένος γάμος ξεπέρασε αρκετές τριβές, αψιμαχίες, ακόμη και κρίσεις. Αλλά για ορισμένους αναλυτές η διαφορά αντιλήψεων ανάμεσα στους Αμερικανοβρετανούς και τους Γαλλογερμανούς σχετικά με τον πρόσφατο πόλεμο κατά του Σαντάμ Χουσεΐν οδήγησε τη διατλαντική σχέση σε ένα οδυνηρό διαζύγιο. Το σκεπτικό των απαισιόδοξων αναλυτών όπως ο Ρόμπερτ Κέιγκαν είναι απλό. Η Ευρώπη, πιστεύουν, είναι καταναλωτική, κακομαθημένη, υποχωρητική, και αναποφάσιστη, με μια λέξη... πλαδαρή. Αντιθέτως, η Αμερική, ιδίως υπό την ηγεσία του προέδρου Τζορτζ Μπους και των νεοσυντηρητικών του συμβούλων, είναι αποφασιστική, στρατιωτικά πανίσχυρη και έτοιμη να επιβάλει -έστω και μόνη- τη λεγόμενη pax americana.
Ο ανά χείρας τόμος επιχειρεί να διατυπώσει έναν σοβαρό αντίλογο στις κασανδρικές προβλέψεις. Αισιόδοξοι αναλυτές αποδέχονται ότι ο πόλεμος του Ιράκ έσπειρε μύρια όσα ζιζάνια. Θεωρούν όμως ότι η διαχείριση της ειρήνης (ανασυγκρότηση και ανοικοδόμηση μιας ρημαγμένης χώρας) μπορεί να γίνει αφορμή για την αναθέρμανση των ταραγμένων διατλαντικών σχέσεων.
[...]