Σε κάποιο φιλοσοφικό πόνημα ο συντάκτης του κειμένου έθετε το ερώτημα:
"Διαβάζοντας τους Προσωκρατικούς αναρωτιέσαι συχνά, πώς άραγε θα ήταν σήμερα ο κόσμος αν αυτοί οι τέσσερις πέντε άνθρωποι δεν είχαν υπάρξει;" και λίγο πιο κάτω συνέχιζε: "Κάθε πόσους αιώνες γεννιέται ένας Πλάτωνας και ένας Αριστοτέλης; Πέρασαν ήδη είκοσι πέντε αιώνες και δεν φάνηκαν δεύτεροι!".

Αλήθεια πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν αυτοί δεν θα είχαν υπάρξει; Αν αυτοί δεν έθεταν τα θεμέλια σε όλες τις επιστήμες που γνωρίζουμε σήμερα; Το ερώτημα αυτό με απασχόλησε αρκετά.

Αναζητώντας μια απάντηση, σ' αυτό το αναπάντεχο ερώτημα που είχε έρθει να με βρει, αποφάσισα να βάλω σε εφαρμογή την αφαιρετική μέθοδο του Ντεκάρτ, ώστε να καθαρίσω το νου μου από κάθε σκέψη που συνδέεται, άμεσα ή έμμεσα, με την αρχαία ελληνική παράδοση.

Εφαρμόζοντας αυτήν τη μέθοδο όμως, διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατόν να έχω κάποιο αποτέλεσμα. Δεν μπόρεσα να δώσω καμιά πιθανή απάντηση διότι αφαιρώντας την εν λόγω ύλη από το μυαλό μου δεν μου απέμεινε τίποτα στη διάθεσή μου ώστε να σχεδιάσω ένα πιθανό σενάριο κόσμου. Χωρίς τη σκέψη αυτών των στοχαστών τα υλικά μου ήταν ανύπαρκτα. Αντίθετα, διέθετα άφθονο υλικό να επεξεργαστώ αν το ερώτημα τεθεί αλλιώς: Πώς θα είναι ένας κόσμος που θα δημιουργηθεί έχοντας για θεμέλιά του ότι υψηλότερο έχουν συλλάβει οι άνθρωποι εκείνοι τους οποίους θεωρούμε ως τα ανώτερα πνεύματα που υπήρξαν στη Γη; Πως θα είναι ο κόσμος αυτός αν σ' αυτούς τους νόες τους επιτρεπόταν να εφαρμόσουν τις ιδέες τους, χωρίς εμπόδια και προκαταλήψεις; Αν μπορούσαν να φτιάξουν ένα εξ' αρχής κόσμο;

Σε μια συγκέντρωση όλων αυτών, σε ένα συνέδριο λόγου χάρη, στο οποίο θα είχαν κληθεί να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα, τι θα έλεγαν; Ποιες προτάσεις θα κατέθεταν; Ποιο θα ήταν το συνολικό τους όραμα για την Ανθρωπότητα; Ποιες προτεραιότητες και ποιες Αρχές θα έθεταν ως νόμους του νεογέννητου κόσμου;