Οι καταλήψεις των εργοστασίων αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην οικονομική βία και την καταστολή στην Αργεντινή μετά την κρίση του 2001. Απέναντι στη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να οργανωθούν και διατηρήσουν τις -εγκαταλειμμένες από τους καπιταλιστές- επιχειρήσεις στη ζωή. Οι "ανακτημένες" επιχειρήσεις που προέκυψαν από αυτή τη διαδικασία διαπνέονται από το πείσμα του αγώνα και της σύγκρουσης, της κατάληψης των μέσων παραγωγής, της συλλογικής αυτενέργειας των εργαζομένων.

Μέσα από την παρούσα μελέτη, αφενός παρακολουθούμε την ιστορική διαδρομή των κατειλημμένων εργοστασίων και επιχειρήσεων της Αργεντινής, αφετέρου αποκτούμε μια πλήρη εικόνα των πολιτικών και οικονομικών δυνατοτήτων, καθώς και των ορίων, της εργατικής αυτοδιαχείρισης. Το βιβλίο πραγματεύεται μια σειρά προβλημάτων που σχετίζονται με τη λειτουργία των επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο: την προσαρμογή των εργατών στον νέο ρόλο τους μέσα στην παραγωγή, τις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης μέσα στην καπιταλιστική αγορά και τον συνεχή αγώνα για θεσμική και νομική κατοχύρωση. Ο συγγραφέας περιγράφει το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων ως ένα ετερογενές και δυναμικό συλλογικό υποκείμενο που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το εργατικό και το συνεταιριστικό κίνημα, αλλά και με τα άλλα κινήματα που ξεπήδησαν από την κρίση του 2001, όπως οι πικετέρος και τα εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Ταυτόχρονα, προβάλλει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κινήματος αυτού, το οποίο μέσα από τις καθημερινές πρακτικές του κυοφορεί μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση - μια κοινωνία ισοτιμίας και κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και συντροφικότητας.