Σας αρέσει η ποίηση; Ή μήπως πιστεύετε ότι η ποίηση είναι σήμερα ανεδαφικός και αναχρονιστικός τρόπος έκφρασης αισθημάτων σε μια ιστορική εποχή σκληρή και αντιποιητική; Απάντηση στα ερωτήματα αυτά δίνει η όχι και τόσο ευκαταφρόνητη ποιητική παραγωγή που εκδίδεται και αγοράζεται στις ημέρες μας. Δεν είναι λίγοι όσοι συνεχίζουν να αγοράζουν ποιητικά εγχειρήματα με τα οποία κάποιοι άλλοι πασχίζουν να δώσουν αισθητική διέξοδο σε καταπιεσμένες ευαισθησίες που συσσωρεύει η σκληρή και "αντιποιητική" εποχή μας. Ο Αλέξανδρος Βέλιος, μετά από μια μακρά πορεία σκληρής έως και κυνικής δημοσιογραφικής ανάλυσης των πολιτικών και κοινωνικών αδιεξόδων της πρόσφατης ελληνικής πραγματικότητας, υπέκυψε και αυτός στην ανάγκη μιας διαφορετικής έκφρασης των στομωμένων αισθημάτων. Μιας έκφρασης μορφολογικά ποιητικής. Διάλεξε όμως ένα ιδιόμορφο εκφραστικό μονοπάτι για να ολοκληρώσει την έκφραση της απογοήτευσης, της κριτικής οργής, της βιωματικής τρικυμίας που η σημερινή ελληνική πραγματικότητα προκαλεί στις ευαίσθητες ψυχές. Ο τρόπος του είναι ποίηση. Είναι όμως ένας πρωτότυπος και τολμηρός ποιητικός τρόπος. Ο Βέλιος διαβάζει και μεταγράφει ποιητικά την αβίωτη σημερινή πραγματικότητα της χώρας μας με τη μορφή ενός lamento, ενός ελεγειακού πεζοτράγουδου απογοήτευσης και διαμαρτυρίας που αγγίζει τα κράσπεδα της ποιητικής έκφρασης ενός Ezra Pound και ενός T. S. Eliot. Ανακυκλώνοντας μάλιστα με παρόμοια προς τη δική τους τόλμη όλες τις δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας, από τις ομηρικές καταβολές της μέχρι τη λαϊκότερη σημερινή συμβατική πεζότητα, εμπλουτισμένη με ευρωγλωσσικές προεκτάσεις που αντιστοιχούν στη σύγχρονη μειξοπολιτισμική πραγματικότητα ενός παρακμιακού ευρωπαϊκού momentum. Η "Οδύσσεια" του Βέλιου αξίζει να διαβαστεί σαν μια τολμηρή απόπειρα διάνοιξης ενός νέου για την ελληνική ποίηση εκφραστικού τρόπου.