Η επιθυμία να γράψω την Οδό ντε Μπουσέ γεννήθηκε από την αγάπη μου για τα αστυνομικά μυθιστορήματα και από τη συνάντησή μου με τον Τζέρομ Τσάρυν, έναν από τους μετρ του είδους, που μου πρόσφερε απλόχερα παρότρυνση, ενθάρρυνση και συμβουλές.
Οι Βρυξέλλες της δεκαετίες του '50, όπου, νέος τότε μουσικός ανακάλυψα μέσα σε δύο μήνες τον κόσμο της νύχτας, του περιθωρίου, των ναρκωτικών, της πορνείας και της τζαζ, μου πρόσφεραν το σκηνικό και τα πρόσωπα αυτού του "αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος" που πήρε τη μορφή του "αστυνομικού". Πρόκειται επίσης για ένα φόρο τιμής σ' ένα Βέλγιο που υπήρξε φιλόξενο και απολαυστικό και που γοήτευσε με τον εξωτισμό του τον νεαρό εξόριστο πλάνητα από τη Μεσόγειο που ήμουν τότε.
Κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα δεν είναι καθόλου τυχαία: στο μαγαζί όπου έπαιζα, την αξέχαστη Αποθήκη στην οδό ντε Μπουσέ, υπήρξα, από τη θέση του πιάνου μου, προνομιούχος θεατής (και καμιά φορά δράστης) των ποικίλων συναλλαγών και ραδιουργιών που εξυφαίνονται εκεί.
Τούτο το μυθιστόρημα μου έδωσε επίσης την ευκαιρία να θυμηθώ τους έρωτες και τις φιλίες της εποχής εκείνης, που σημάδεψαν βαθιά τη συναισθηματική και τη μουσική ζωή μου.
ΖΩΡΖ ΜΟΥΣΤΑΚΙ