Η λέξη "τ' εμέτερον" είναι αρχαία ελληνική και σημαίνει "δικός μας". Η στάση ζωής του Ζώρα καθορίστηκε από αυτή τη λέξη, αφού θεωρούσε όλους ανεξαιρέτως τους Ποντίους "δικούς του", κάτι σαν συγγενείς και μέλη της οικογένειάς του. Δεν υπάρχει ποντιακό χωριό και οικισμός που να μην επισκέφθηκε και να μην έδειξε έμπρακτα την αγάπη του για τον τοπικό σύλλογο και τους καλλιτέχνες που υπηρετούσαν την ποντιακή παράδοση. Δεν υπάρχει άνθρωπος ή σύλλογος που να χτύπησε την πόρτα του και να μην ευεργετήθηκε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ζωή του ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στην ευεργεσία, ενώ υπηρέτησε με πάθος γη γλώσσα, τη μουσική -έπαιζε και ο ίδιος ποντιακή λύρα- και τον πολιτισμό των Ποντίων, αυτής της σκληρής ράτσας που αντιστέκεται στο χρόνο και την αφομοίωση. Γι' αυτό, όταν ο Ζώρας έφυγε από τούτη τη ζωή, στο δρόμο προς την τελευταία του κατοικία, κάτω από τα έλατα της Παναγίας Σουμελά, στις πλαγιές του Βερμίου, τον ξεπροβόδισαν χιλιάδες Πόντιοι απ' όλη την Ελλάδα, τραγουδώντας όλοι μαζί το "Αϊτέν'τς επεριπέτανεν ψηλά σα επουράνια". Όλοι αυτοί ήταν η οικογένειά του, που ανταμώθηκαν και γνωρίστηκαν για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά.