"Ήμουν πάντα δίπλα στο ζωγράφο, τις περισσότερες φορές στο προσκεφάλι του. (...) Το μόνο πιθανό σημείο σύγκρισης των δυο μας είναι τα μάτια. Τα μάτια, το σημείο μετατροπής του πιθανού σε πραγματικό. Δεν έκανα τίποτε άλλο από το να κοιτάζω μέσα από παράθυρα, ο ζωγράφος, είχε ανοίξει ένα, και άλλο ένα, και χίλια άλλα. Ζωγράφισε παράθυρα. Παράθυρα που ανοίγουν την ψυχή."
Όσο πιο πολύ ο χειρουργός πλησιάζει το ζωγράφο, τόσο περισσότερο του αποκαλύπτεται η αξία του να ζεις με ομορφιά. Αλλά και να πεθαίνεις με ομορφιά.
Ο άνθρωπος με το πινέλο και ο άνθρωπος με το νυστέρι.
Ένας ηλικιωμένος ζωγράφος εμπιστεύεται στον νεαρό χειρουργό του όχι μόνο το σώμα, αλλά και ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει: τη ματιά του. Του εκμυστηρεύεται τη μυστική συγγένεια της ζωγραφικής με τη χειρουργική: το σημείο όπου το σύμπαν των οργάνων συναντά το χάος των χρωμάτων· εκεί όπου το χειρουργικό κρεβάτι γίνεται πίνακας, το νυστέρι πινέλο, το κεφαλάρι καβαλέτο, οι κηλίδες πινελιές.