Σε αυτό το μικρό δοκίμιο, ο Καμίλο Μπερνέρι, ιστορική μορφή του ιταλικού και του διεθνούς αναρχικού κινήματος στον μεσοπόλεμο, δολοφονηθείς από τους σταλινικούς στην εξεγερμένη Βαρκελώνη τον Μάη του 1937, πραγματεύεται ένα άκρως ενδιαφέρον και διαρκώς επίκαιρο ζήτημα, τη σχέση του χριστιανισμού με την εργασία. Γραμμένο το 1932 και ενώ ήδη ο Μπερνέρι βρισκόταν στην εξορία, κυνηγημένος από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, ασχολείται με το πώς βλέπει την εργασία ο χριστιανισμός, ήδη από τις απαρχές του. Εδώ ο Μπερνέρι μας προσφέρει μια έννοια της εργασίας πολύ κοντά στην ψυχαναλυτική «αρχή της πραγματικότητας», θεωρώντας την ως εκείνη τη συμπεριφορά που μας φέρνει σε επαφή τόσο με την ίδια την πραγματικότητα όσο και με την πραγματικότητα των άλλων, που συνδέει τους ανθρώπους, σε συλλογικό αλλά και ατομικό επίπεδο, μέσω της συνεργασίας τους, με τα αντικείμενα που ικανοποιούν όχι μόνο μια υλική αλλά και μια πνευματική ανάγκη. Επιπλέον, ο Μπερνέρι, ως ελευθεριακός επαναστάτης, αναδεικνύει και ένα άλλο σοβαρό ζήτημα μέσα από αυτή τη διαυγή ερμηνεία των διαφόρων ιστορικών και ιδεολογικών εξελίξεων του χριστιανισμού και της φιλοσοφικής του θεώρησης της εργασίας: ο επαναστάτης, κατ' αυτόν, δεν είναι εκείνος που απλώς καταστρέφει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αλλά αυτός που δημιουργεί νέα προτάγματα και προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα.