Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

αφού αγαπάς μια γυναίκα από χαρτί
είσαι κι εσύ ένας χάρτινος άνθρωπος

Δε πα να τρέχουνε τα αστέρια·
εδώ κάτω,
μασήσαμε πολλά σπασμένα
πιο μέσα από το στόμα
που λέγονται χρόνια ή
αναμνήσεις που βράζουν στον πυρετό:
παρανάλωμα είναι εκείνες οι μέρες που σε θυμάμαι
κουβαλάω στην τσέπη ένα χαμόγελο μάλλινο
περασμένης πρωτομαγιάς,
είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτα
κι όλο λέω θα σε ξαναβρώ,
κι ας στήθηκαν συρματοπλέγματα,
φεγγαράκια σε νησιά
-πολλοί καημοί στο μάρμαρο-
τελικά οι φωνές
αρχίζουν από το ακουστικό
και φτάνουν βαθιά μες τα συντρίμμια
πόσο βάρος είχε ο χρόνος
τώρα - δα
θα σου χω μια κάποια απάντηση
ένα κομμάτι χαρτί ζύγισε.
Τίποτα παραπάνω.