Ο Κοκτώ θαύμαζε και λάτρευε την Πιάφ. Έγραψε για κείνη δύο μονολόγους "Το φάντασμα της Μασσαλίας" και "Ο ωραίος αδιάφορος". Στο δεύτερο, ο Κοκτώ σχοινοβατεί και ψυχαναλύει ανάμεσα στον "υπόκοσμο" και τον "αξιοπρεπή κόσμο μας".

Στο "Ο ωραίος αδιάφορος", εκμαιεύει όλα τα συναισθήματα μιας πόρνης για τον ζιγκολό της. Μια ύπαρξη από κείνες που είχαν την ατυχία να γεννηθούν μέσ’ τη μιζέρια, υπάρξεις χαμένες από την αρχή της ζωής τους, που αγκιστρώνεται από έναν ζιγκολό για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Όλα τα τρυφερά πρωτόγονα, παθιασμένα συναισθήματα μιας ψυχής χαμένης. Από τη "σοβαρή κοινωνία μας" που βγάζει όλη την υπαρξιακή της αγωνία και την εξάρτησή της, σε μια άλλη χαμένη ψυχή που αδιαφορεί εντελώς. Η απόκληρη της κοινωνίας, σπρωγμένη στο βούρκο από την υποκρισία, αυτής της "αξιοπρεπούς και σοβαρής κοινωνίας".