Οι μύθοι του Αισώπου, διαχρονικοί και αναλλοίωτοι, θ' αποτελούν με την ολοκληρία τους μια συνεχή πηγή δραματικών εμπνεύσεων. Η συμπύκνωση των εννοιών και η ξεκάθαρη διαγραφή των χαρακτήρων ευνοούν τον ερίζοντα διάλογο, τροφό και αρωγό της θεατρικής πράξης.
"Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας" προσφέρει απλόχερα τη δυνατότητα σε κάθε ποιητή να αναπτύξει τις απόψεις του για τη μωρία και τη φρονιμότητα, για την ανέμελη ζωή και τη δικαιολογημένη επιφύλαξη απέναντι στη μοίρα και στο κουβάρι της Κλωθούς. "Ο Λαγός και η Χελώνα" αποτελεί μια κορυφαία σύνθεση που αφορά στη σύγκρουση του αλαζόνα με τον ταπεινόφρονα. Η δεδομένη δυναμική των δύο μύθων υπαγορεύει εν μέρει κανοναρχεί το ποιοτικό μέρος των διαλόγων.