Στο ποίημα που συνέγραψε ο μονιστής Παρμενίδης γύρω στα 500 π.Χ., μια ανώνυμη θεά -ως άλλη Μέδουσα- απορρίπτει με τον απολιθωτικό της λόγο κάθε κίνηση και πολλαπλότητα, αρνούμενη τον κόσμο και την πολυμορφία του: έτσι θα μπορούσε να συνοψισθεί η ερμηνευτική opinio communis, κατά της οποίας στρέφεται η παρούσα μονογραφία. Μέσω της ενδελεχούς ενασχόλησης με το "γράμμα" του κειμένου και της αντιπαραβολής του προς τα οντολογικά προτάγματα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του πρώιμου Heidegger, το παρμενίδειο "Είναι" αναφαίνεται όχι ως έννοια που αμφισβητεί και απορρίπτει τον κόσμο και την πολλαπλότητα, αλλά ως εκείνη η "ιδέα", της οποίας μετέχει κάθε ον, και η οποία διά του Νοείν υποτάσσει το Mηδέν και το εξοβελίζει από τον κόσμο. Τόσο το Τμήμα της Αλήθειας, όσο και εκείνο της Δόξας αποβλέπουν εν τέλει σε ένα "σώζειν τα φαινόμενα" -το πρώτο μέσω της σύλληψης του Είναι τους (οντολογία), το δεύτερο μέσω της πλήρους, έγκυρης και οριστικής έκθεσης της "γενέσεως" (κοσμογονία) και των "έργων" (κοσμολογία) της κοσμικής τάξης.