Η "Φιλοσοφία του Ανθρώπου", του Ευτύχη Ι. Μπιτσάκη σήμερα έχει για τον κάθε ανήσυχο σκεπτόμενο άνθρωπο, περισσότερην ίσως σημασία και απ' ό,τι πριν δέκα περίπου χρόνια, οπότε και πρώτοκυκλοφόρησε, σε συνοπτική μορφή. Κι απ' αυτήν ωστόσο την πλευρά παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί γράφτηκε και είδε το φως της δημοσιότητας σε μιαν εποχή που ο αριστερός λόγος γύρω από το πρόβλημα του ανθρώπου απουσίαζε στην Ελλάδα, ή έστω περιοριζόταν στις ηθικολογικές φλυαρίες ενός στείρου δογματισμού, ενώ το αντικείμενο τούτο βρισκόταν από καιρό στο επίκεντρο του προβληματισμού ολόκληρης σχεδόν της προοδευτικής διανόησης στη Δύση, με ζωτικά και καθοριστικής απουδαιότητας ερωτήματα, όπως: είχε επεξεργαστεί ο Μαρξ μια πλήρη θεωρία για τον άνθρωπο; υπάρχει στην εποχή μας μια μαρξιστική ανθρωπολογία; ποια είναι η στάση των αριστερών στοχαστών απέναντι στο ζήτημα, καθώς κι απέναντι στις κάθε είδους προσεγγίσεις του εκμέρους δεκάδων φιλοσόφων ως τις μέρες μας; το σοσιαλιστικό ιδεώδες εμπεριείχε έναν "ανθρωπισμό"; και, αν ναι, πώς εξηγείται ο παραμερισμός και των στοιχειωδών ανθρωπίνων αξιών, που οδήγησε τις "σοσιαλιστικές" κοινωνίες στην κατάρρευση; Ζητήματα φιλοσοσφικής ανθρωπολογίας, που διερευνώνται υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων στις χώρες του ποτέ "υπαρκτού" σοσιαλισμού, αναδεικνύοντας συνάμα την ενδογενή σχέση φιλοσοφίας και πολιτικής.