Ο π. Σταύρος Τρικαλιώτης αφέθηκε στο μέσον που ένιωσε να τον εκφράζει καλύτερα, στην ποίηση, και από κει και πέρα θέλησε αυτά που έγραψε να τα κοινοποιήσει, ώστε να αρχίσει να λειτουργεί η άλλη δύναμη που κρύβει ο ποιητικός λόγος. Όταν, δηλαδή, περισσότεροι κοινωνούν την ποίηση, τόσο αυτή γιγαντώνεται και δραιαματικά με τα "φάρμακά" της, που όπως λέει - άλλος ποιητής, "κάμνουνε για λίγο να μη νοιώθεται η πληγή".

Αν, λοιπόν, αυτός είναι ο στόχος της ποίησης, τότε θα λέγαμε πως η συγκεκριμένη προσφορά εδώ του π. Σταύρου με την ποιητική του ιδιότητα είναι απολύτως συμπληρωματική του άλλου λειτουργήματός του. Γιατί με όποιον τρόπο μπορείς να σταθείς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, αλλά και όπως μπορείς να στηλιτεύσεις τα κακώς κείμενα του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου, καλό είναι να το κάνεις. Και ο σπόρος που θα ρίξεις κάπου θα βρει να φυτρώσει, δικαιώνοντας την προσπάθειά σου.

Τα ποιήματα αυτά απευθύνονται σε όλους εκείνους που ξέρουν να συνταιριάζουν την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο με την υψηλότερη μορφή λογοτεχνικής έμπνευσης, την ποίηση, και χαμογελούν με κατανόηση, όταν ακούν τους στίχους του π. Σταύρου:

"Έχουμε ανάγκη
Τους ποιητές
Έχουμε ανάγκη το εσωτερικό τους βλέμμα
Δεν μπορούμε να ανασάνουμε
Δίχως την αναπνοή τους
Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε
Τον πόνο του κόσμου
Χωρίς τη δική τους ματιά"

Διώνη Δημητριάδου
Φιλόλογος-συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
(απόσπασμα από τον Πρόλογο)