Ο Φράνσι Μπρέιντι, παιδί νευρωτικής μάνας και αλκοολικού πατέρα, μεγαλώνει στην επαρχιακή Ιρλανδία του '60. Μοναδικός του φίλος ο Τζο Πέρσελ. Όταν ο Φράνσι -το Γουρούνι με τ' όνομα- χάνει τους γονείς του και στη συνέχεια του παίρνουν το φίλο του, αποφασίζει ότι πρέπει να εκδικηθεί αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους για τη δυστυχία του, δηλαδή την οικογένεια Νάτζεντ, τους καθώς πρέπει γείτονές του. Και τα καταφέρνει με τρόπο φριχτό και αποτελέσματα ολέθρια...

Ο ήρωας του μυθιστορήματος "Ο παραγιός του χασάπη" είναι ένα δωδεκάχρονο παιδί. Όχι από εκείνα τα εκνευριστικά παιδιά που μιλούν και σκέφτονται σαν ενήλικοι, αλλά ένα αληθινό πλάσμα που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων μέσα από το δικό του άπειρο βλέμμα. Ο Πάτρικ Μακ Κέιμπ καταφέρνει γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο να επιστρέψει στα χρόνια της αθωότητας και να παρουσιάσει ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, με ένα ύφος που συχνά παραπέμπει στον Μπέκετ. Ο παραληρηματικός χαρακτήρας της αφήγησης ενσωματώνει τα όνειρα και τις παραισθήσεις του κοινωνικά αδικημένου παιδιού χωρίς όμως να χάνεται ο ειρμός. [...]

Ο λόγος του Πάτρικ Μακ Κέιμπ είναι ένας χείμαρρος. Η γραφή του είναι πραγματικά κάτι καινούργιο και δεν είναι τυχαίο ότι έχει πάρει τις καλύτερες κριτικές στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Θα λέγαμε ότι το κείμενό του, η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο του Φράνσι, είναι ένα κράμα προφορικού λόγου και σκέψεων με συγκοπτόμενο ρυθμό, θαυμαστικά και παύσεις που μας πείθουν ότι εισδύουμε στο μυαλό του αφηγητή.

Κρατώντας όμως τις ισορροπίες ο Μακ Κέιμπ δεν μας αφήνει να ταυτιστούμε με τον συμπαθητικό ήρωα, προειδοποιώντας διακριτικά, από την πρώτη στιγμή, για τη νοσηρότητα της προσωπικότητάς του.

Αυτό που καταφέρνει αριστοτεχνικά είναι να συνδυάσει το χιούμορ με άραχλα συναισθήματα. Γελάμε μεν, αλλά με ένα βάρος.

(Λώρη Κέζα, "Το Βήμα", 22.11.1998)

"Ο παραγιός του χασάπη" συμπεριλήφθηκε στη μικρή λίστα υποψηφιοτήτων για το βραβείο Booker το 1992. Το 1997 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Νιλ Τζόρνταν.