Να, αυτό είναι το παράξενο παλιό παραμύθι για την κοπέλα του πύργου. Στάσου λίγο, Αίσωπε, λησμόνησα κάτι: μια μέρα άκουσε τη φωνή του αγαπημένου της κάτω στην αυλή κι έπεσε στα γόνατα και τα μάγουλά της ροδίσανε. Ήτανε τότε σαράντα χρονών...
Ρίχνω χώμα στο μνήμα σου Εύα κι από ταπεινοσύνη γονατίζω και το φιλώ. Μια βαθιά τριανταφυλλένια θύμηση ξεχειλίζει μέσα μου άμα σε βάνει ο νους μου, κάτι σαν μια ευλογία χρυσώνει το είναι μου άμα θυμάμαι το χαμόγελό σου.
Έδινες τα πάντα εσύ, τα πάντα έδινες χωρίς να σου κοστίζει καθόλου, γιατί ήσουν όλη ένα παιδί που μεθούσε από ζωή. Μα άλλες, που τσιγκουνεύονται και τις ματιές τους ακόμα, μου έχουν κυριευμένο κάθε μου λογισμό. Γιατί; Ρώτα τους δώδεκα μήνες του χρόνου και τα καράβια π' αρμενίζουν στις θάλασσες, ρώτα τον αινιγματικό Θεό της καρδιάς...