Κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους (300 - 100 π.Χ.) οι Έλληνες και όχι μόνον- ευτύχησαν να κάνουν κτήμα των άρτια έργα, όπως τα "Αργοναυτικά", που υπήρξαν πνευματικό δημιούργημα της ακμάζουσας ελληνιστικής γραμματείας. Το έπος διακρίνεται για τον κομψό, λεπτό και εκφραστικό του στίχο. Η εθνική εκείνη εποποιία αναδεικνύει τα κατορθώματα των ηρώων, δημιούργημα σύλληψης του ευφάνταστου νου των αρχαίων Ελλήνων, όπου η ιστορία διανθίζεται με μυθοπλασίες, καθώς μύθος και ιστορία συνδέουν ως αδιάσπαστοι κρίκοι την πλοκή του όλου έργου.

Στα τέσσερα βιβλία (ραψωδίες), οι περιπέτειες των Αργοναυτών στην παρακινδυνευμένη εκείνη επιχείρηση για την εποχή της, δεν είναι άλλο, παρά οι παράτολμες απόπειρες των χερσαίων Ελλήνων, να γνωρίσουν νέους τόπους, αφού ανοικτούν στις άγνωστες θάλασσες, όπου θα ιδρύσουν αποικίες. Το ιστορικό γεγονός εξάπλωσης του ελληνισμού αποδεικνύει το δαιμόνιο του Έλληνα, που αφήνει τα στενά όρια της ηπειρωτικής χώρας και των νησιών του Αιγαίου, κατακτώντας μια νέα πραγματικότητα.

Αυτό γίνεται η αφορμή να πλάθει ο νους των, πέραν των πραγματικών και φανταστικές ιστορίες.
Έτσι, στην πλοκή του έπους, σπουδαία θέση κατέχει και το μυθολογικό στοιχείο. Τα παράδοξα μυθολογικά επινοήματα -αφθάστου σύλληψης και κάλλους- ενέχουν και τις αντιλήψεις περί ανωτέρων θεϊκών δυνάμεων, αλλά και τις σχέσεις θεών-ανθρώπων. Και τούτο διαφαίνεται, καθώς οι θεϊκές παρεμβάσεις δίδουν λύσεις σε δυσκολίες και αναγκαιότητες.

Τούτο αποδεικνύει ακόμη, πως οι Έλληνες της εποχής εκείνης, τέρποντο από μυθώδεις διηγήσεις, περί θεών και ηρώων.

Το έπος λοιπόν των Αργοναυτικών θεωρείται καθ' ομολογίαν ως το ωραιότερο δημιούργημα των Αλεξανδρινών χρόνων και είναι εφάμιλλο των Ομηρικών επών.