"Πουτάνα", της φώναζε. "Δαίμονα. Μάγισσα". Και η μάνα πήρε τον μπαλτά, αυτόν που είχε για να κόβει ξύλα για τη στόφα, και τον χτύπησε. Λεπίδι γκιλοτίνας έπεσε ο μπαλτάς στον λαιμό του πατέρα. Το κεφάλι του από μια πέτσα κρεμάστηκε. Λίμνη το αίμα κάτω. Το σώμα του σπαρταρούσε και το φίδι γλίστρησε κι έπινε απ' το αίμα του. Κι η μάνα το 'πιασε. Τυλίχτηκε στα χέρια της. "Έλα, πάμε να σε πάω στην τρύπα σου", του είπε. "Δεν φταις εσύ για ό,τι έγινε. Εγώ η σκύλα φταίω, που 'χε γίνει στάχτη η αγάπη που 'χα μαζί του μέσα μου"...

Όταν ένα χασάπικο μεταμορφώνεται σε σκηνή δραματικού θεάτρου, ο ακάλυπτος μιας πολυκατοικίας σε ανατρεπτική σκηνή multi culti, μια αφρικανή μετανάστρια -με το παιδί της στα ναρκωτικά- σε πληροφοριοδότη της αστυνομίας και μια φιλήσυχη νοικοκυρά που μαγειρεύει τις μπάμιες της σε ύποπτη για σκοτεινές κρατικές υποθέσεις, τότε μονάχα ένας μπαλτάς, της άγραφης δικαιοσύνης, ίσως δώσει τη λύση σ' αυτή τη γειτονιά με το "στίγμα" των Εξαρχείων στα σπλάχνα της...

Ένοχοι πολιτικοί και δικαστές, πουλημένοι μπάτσοι, τρομαγμένα πρεζόνια κι ένας θίασος καθημερινών ανθρώπων που κρύβουν βιασμένες συνειδήσεις, ανομολόγητες επιθυμίες, και σκοτεινούς εφιάλτες απ' το παρελθόν, η κυρία Σπινθίνη, ο κύριος Ντούλης, ο κύριος Ντρε, ο κύριος Περίανδρος Λιθαράς και πλήθος κομπάρσοι συνθέτουν στον "Μπαλτά" ένα σκληρό, νεορεαλιστικό φιλμ νουάρ, της ελληνικής μας πραγματικότητας.

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, ο πιο καλτ Έλληνας συγγραφέας, τόσο στον "Μπαλτά" όσο και στις άλλες δύο ιστορίες αυτού του τόμου ("Κάπο Βέρντε" και "Τα παγανά"), μέσα από μια δυνατή, άμεση γραφή, που στις καλύτερες στιγμές της ξετυλίγεται σαν μακρύ ζεϊμπέκικο, καταφέρνει να αποτυπώσει πειστικά τη ζωή που σπαράζει πίσω από το ψέμα, τη βία, τη συναλλαγή. Κι αυτό, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αξίζει την προσοχή του αναγνώστη.