Ι.
Προμηθέα αδάμαστε
σκιές μαρτύρων
σε ακολουθούσαν,
Francisco de Miranda
όταν σκέπαζες με το φως ανθέων
θρήνους του σκοταδιού.
Στον Πήγασο καβάλα
σείοντας ρομφαία με Μαραθωνομάχους
προκαλούσες τους άβολους της Δημοκρατίας
τα συνωμοτικά χαμόγελα κληρικών
πανικό στις χειρονομίες αντιπροσώπων
του πλουμιστού θιάσου της πόλης σου,
τα λόγια τους ακατάληπτα ξεψυχισμένα
ξοδεύονται σε αρωματικούς αιθέρες
ας κοιτάξουν για τελευταία φορά
τις πληγές στα ασπροντυμένα σώματα
λεηλατημένα δωμάτια καλλιεργητών
τα πηγάδια με νεκρούς χαλκωρύχους
τα δολοφονημένα βρέφη.
Άλλοτε σε σχεδίες φεγγαριού
αναδύεσαι απ' τα βάθη θαλασσών
με ανυποχώρητους μελλοθάνατους
αιρετικούς δίχως έπαρση
στην ίδια πορεία
μες στης παραζάλης το συλλογισμό,
στο κύλισμα της μέθης
παραλύουμε για σένα αιχμάλωτη
ελευθερία όπως ξεπροβάλλεις
από τα στοιχειωμένα χαλάσματα
τους βάτους μονολογώντας.
Στις στάσεις της πλάνης σας
όχι άλλους σταυρούς,
άρχοντες του χρυσού
το καλαμπόκι θ' αντέξει
στον πολιτισμό του μετάλλου.