Σε αυτό το φιλοσοφικό δοκίμιο, μέσα από μια κριτική προσέγγιση της διδακτορικής διατριβής του Καρλ Μαρξ για τη Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας, αναδεικνύεται μια για αρκετούς άγνωστη και για άλλους υποτιμημένη πτυχή της μαρξικής θεωρίας για την επανάσταση και την ελευθερία. Αντιμετωπίζοντας το νεανικό μαρξικό κείμενο ως κείμενο καμπής, μάχης και αυτοσυνειδησίας, αλλά και ως πεδίο συνάντησης ρομαντικών και διαφωτιστικών μοτίβων, ο συγγραφέας επιδιώκει να μας φέρει κοντά σε έναν Μαρξ στοχαστή της εξέγερσης και του αυτοσχεδιασμού, για τον οποίο η ελευθερία δεν είναι το μελλοντικό βασίλειο που εγγυάται δήθεν ένας βαθύτερος νόμος της Ιστορίας, αλλά το μεσοδιάστημα ανάμεσα στη δουλειά του χθες και ενδεχομένως σε εκείνη του αύριο. Χάρη στην έλξη που ασκεί στο πνεύμα του η επικούρεια αντίληψη της απόκλισης του ατόμου από την ευθεία γραμμή και η συνναφής επικούρεια έννοια της ελευθερίας, ο Μαρξ της εξέγερσης επισκέπτεται τον Κήπο του Επίκουρου, συνδιαλέγεται με τον αρχαίο σοφό και επιλέγει ό,τι κρίνει χρήσιμο για την προμηθεϊκή σύγκρουσή του με κάθε λογής εξουσία, χωρίς συνεπώς να ενδώσει στην αταραξία που υπόσχεται η επικούρεια φιλοσοφία.