Το 1979, μια ομάδα Ρώσων συγγραφέων με κύριο εμπνευστή τον Βίκτορα Γεροφέγεφ αποπειράθηκε να δημοσιεύσει μια ανθολογία διηγημάτων με περιεχόμενο και ύφος σαφώς αποκλίνον απ' τις αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Τα επακόλουθα για τους περισσότερους απ' τους συγγραφείς ήταν σοβαρότατα. Η ιστορία αυτής της απόπειρας, με την οποία κλείνει το μυθιστόρημά του ο Γεροφέγεφ, περιγράφεται ως απόπειρα πατροκτονίας: Ο ήρωας του βιβλίου με την πράξη του αυτή στρέφεται όχι μόνο ενάντια στον υψηλά ιστάμενο πρέσβη πατέρα του, αλλά και ενάντια στα ιερά και τα όσια του λαού του που βλέπει -σύμφωνα πάντα με τον Γεροφέγεφ- τον Στάλιν ως "καλό πατέρα".
"Ο καλός Στάλιν" περιγράφει με χιούμορ και ειρωνεία την ουτοπική πίστη στον σοσιαλισμό, τα όμορφα, προστατευμένα χρόνια της σοβιετικής νομενκλατούρας και την ιδιόμορφη εξέγερση στην οποία οδηγεί η πνευματική και αισθητική αφύπνιση του ήρωα.