... Όλο το έργο του Μπρεχτ διαπνέεται από βαθύτατη αγάπη και οδυνηρή συμπόνια για την ανθρώπινη δυστυχία, για τα "έμψυχα και λογικά πλάσματα" που η κοινωνία, η πολιτική, η μισαλλοδοξία, η βία, η τύφλωση, η αβουλία τα ταπεινώνουν, τα εξευτελίζουν, τα συντρίβουν, τα εξανδραποδίζουν.

Αυτή η οδύνη κυριαρχεί και στον "Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν". Το έργο τούτο είν' ένας δραματικός θρύλος, μια θεατρική "παραβολή", μια "αλληγορία", - όπως κι άλλα έργα του Μπρεχτ.

Στον "Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν" αντιμετωπίζει το πρόβλημα του Καλού και του Κακού. Κι αναρωτιέται: Μπορεί ένας καλός άνθρωπος να ζήσει με καλοσύνη και να μείνει καλός στον κόσμο ετούτον, που 'ναι γεμάτος κακία κι όπου βασιλεύει το αξίωμα "homo homini lupus";...

Το ερώτημα μένει, για τον συγγραφέα και την ηρωίδα του (τον μόνο καλόν άνθρωπο σ' όλο το Σετσουάν - σ' όλη τη Γη), που η καλοσύνη της την οδηγεί στη συμφορά, η αγάπη στη δυστυχία, ο έρωτας στην απελπισία...

... Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιζήσει η καλοσύνη στον κόσμο μας;
... Μια κάποια λύση, η σωστή λύση - πρέπει να υπάρξει. Πρέπει!

Κι αν δεν φτάνει ως αυτήν ο Μπρεχτ, την ατενίζει μ' ελπίδα, προσδοκώντας την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου στο "αύριο που τραγουδά". Και, νιώθοντας την αδυναμία του να προχωρήσει, για την ώρα, απ' το ερώτημα στην απάντηση, λέει στους Μεταγενέστερους πάλι:

"Εμείς, που θέλαμε ν' ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας,
δε μπορέσαμε να γίνουμε φίλοι.
Αλλά εσείς, όταν θα 'ρθει ο καιρός
που ο άνθρωπος θ' απλώνει το χέρι του στον άνθρωπο,
να μας θυμάστε
μ' επιείκεια..."

Μάριος Πλωρίτης