Ο Χεμινγκγουέι θεωρούσε ότι "Ο γέρος και η θάλασσα" ήταν το καλύτερο βιβλίο που είχε γράψει, και αυτή τη φορά συμφώνησαν μαζί του κριτικοί και κοινό. Περισσότερο νουβέλα παρά μυθιστόρημα, με την απλή δομή του και χωρίς κεφάλαια, "Ο γέρος και η θάλασσα" γεννήθηκε αναμφισβήτητα στη σκιά του "Μόμπι Ντικ", του θρυλικού μυθιστορήματος του Μέλβιλ. Ωστόσο οι ήρωες των δύο βιβλίων είναι εντελώς διαφορετικοί: Ο Σαντιάγκο, ο κουβανός γερο-ψαράς, δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες, ούτε κατέχεται από αισθήματα εκδίκησης όπως ο καπετάνιος Έιχαμπ, ο ήρωας του Μέλβιλ.

Ο Σαντιάγκο είναι ένας φτωχός ψαράς, που για 84 ημέρες δεν έχει κατορθώσει να πιάσει ούτε λέπι. Το πρωί της 85ης μέρας ξανοίγεται με τη βάρκα του στον ωκεανό και γίνεται το θαύμα: ένα τεράστιο ψάρι πιάνεται στο αγκίστρι του. Ο γέρος προσπαθεί να το τραβήξει αλλά αυτό αντιστέκεται. Κατάκοπος και με πληγωμένα χέρια ο Σαντιάγκο παλεύει δύο μερόνυχτα με το ψάρι που παρασέρνει τη βάρκα όλο και μακρύτερα από τις ακτές της Κούβας. Είναι μια πάλη ζωής και θανάτου. Τελικά το ψάρι θα νικηθεί. Αλλά είναι πολύ μεγάλο και ο γέρος δεν μπορεί να το ανεβάσει μέσα στη βάρκα. Το δένει στο πλάι της και παίρνει τον δρόμο του γυρισμού. Αν και μισοπεθαμένος από την κούραση ο Σαντιάγκο είναι γεμάτος υπερηφάνεια και κάνει υπολογισμούς για το πόσους ανθρώπους μπορεί να θρέψει ένα τόσο μεγάλο ψάρι. Η κακοτυχία του όμως είναι μεγάλη και δεν θα τον αφήσει να γυρίσει θριαμβευτής στο χωριό του. Η θάλασσα του επιφυλάσσει μια ακόμη χειρότερη δοκιμασία.

(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)