Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για τον πολιτισμό της ελιάς, ο οποίος -σύμφωνα με την καθηγήτρια Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη- περιλαμβάνει αντικείμενα, τεχνικές, διατροφικές συνήθειες, λατρευτικές συμπεριφορές, τελετουργίες, ιατρικές συνταγές, υλικά καλλωπισμού του σώματος και συμβολισμούς, που ξεπερνούν τον τόπο και τον χρόνο χρήσης και αναφοράς τους. Όταν δε οι ειδικοί αναφέρονται σε ελληνικούς ελαιώνες, καταγράφουν μια σειρά τόπων, χωρίς βεβαίως να κάνουν λόγο για τον Ελαιώνα των Αθηνών. Μάλλον δικαιολογημένα, αφού σήμερα δεν υφίσταται Ελαιώνας, παρά το γεγονός ότι ως τοπωνύμιο διατηρείται· συζητείται μάλιστα έντονα τελυταία, λόγω των έργων ανάπλασης που προγραμματίζονται στην περιοχή.
Μήπως ο Δημ. Καμπούρογλου αναφέρεται σε άλλον Ελαιώνα; Ξεκινώντας από τον Λόγγο της Αττικής, κάνει λόγο για "αθηναϊκόν δάσος". Υπήρξε λοιπόν κάτι τέτοιο; Σε μια εποχή - δεύτερη δεκαετία 20ού αιώνα- κατά την οποία οι νεήλυδες αστοί της λαμπερής ελληνικής πρωτεύουσας αρέσκονται να ασχολούνται με το πράσινο της πόλης - πρωτοστατούν η βασίλισσα Σοφία και οι θήλεις γόνοι της οικογένειας Ελένη και Ειρήνη - δασώνοντας περιοχές όπως οι λόφοι Φιλοπάππου και Στρέφη, ο "εραστής" των Αθηνών απευθύνει μια δραματική έκκληση: Πριν δασώσετε νέες περιοχές, να διασώσετε το "ιερόν άλσος", το πολυύμνητο και προαιώνιο "Ελαιώνα των Αθηνών"!
[...] (από το επίμετρο του βιβλίου)