Η μετατόπιση από τη διεθνή κρατοκεντρική-διακρατική στην παγκόσμια πολιτική αποτελεί πραγματικότητα. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κινούμαστε προοδευτικά προς την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής που, ωστόσο, παραμένει πλημμελώς ρυθμισμένη. Η τάση αυτή, σύμφωνα με τη θεωρία της Κοσμοπολίτικης Δημοκρατίας, αξιώνει τη ρύθμιση της παγκοσμιοποιούμενης πολιτικής με στόχο την ικανοποίηση θεμελιωδών κοινωνικών στόχων. Η πρόκληση συνίσταται στην επέκταση των αρχών και των αξιών της δημοκρατίας στη σφαίρα της παγκόσμιας πολιτικής και ειδικότερα μέσα στα παγκόσμια συστήματα εξουσίας και λήψης αποφάσεων. Προς την κατεύθυνση αυτή αφετηρία αποτελεί η πεποίθηση ότι κύρια μονάδα και σημείο αναφοράς των διεθνών σχέσεων είναι το άτομο, και όχι το κράτος. Η ιδιότητα του πολίτη δεν βασίζεται στην αποκλειστική ιδιότητα του ως μέλους μιας εδαφικά προσδιορισμένης πολιτικής κοινότητας, αλλά σε γενικούς κανόνες και αρχές που προκύπτουν από τις αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τυγχάνουν ίσης και ισότιμης εφαρμογής σε όλους τους πολίτες του κόσμου ανεξάρτητα από την προέλευση και τον τόπο διαμονής τους.