«Όταν άρχισα να γράφω τον Διχοτομημένο υποκόμη, κυρίως ήθελα να γράψω μια διασκεδαστική ιστορία για να διασκεδάσω τον εαυτό μου και, αν ήταν δυνατόν, να διασκεδάσουν και οι άλλοι. Είχα αυτήν την εικόνα του ανθρώπου κομμένου στα δύο και σκέφτηκα πως αυτό το θέμα του ανθρώπου που είναι κομμένος στα δύο, του διχοτομημένου ανθρώπου, ήταν ένα θέμα σημαντικό, ένα θέμα με νόημα σύγχρονο: όλοι κατά κάποιον τρόπο νιώθουμε ατελείς, όλοι πραγματοποιούμε ένα μέρος του εαυτού μας, αφήνοντας στην άκρη το άλλο [...] Για να κάνω κάτι τέτοιο προσπάθησα να συνθέσω μια ιστορία που να στέκει, να έχει συμμετρία, να έχει έναν ρυθμό που θα ταίριαζε σε μια περιπετειώδη αφήγηση αλλά και ταυτόχρονα, σχεδόν, σ' ένα μπαλέτο... Εγώ πιστεύω ότι η διασκέδαση είναι σοβαρό πράγμα»