Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ποιητική αφήγηση στην οποία όνειρο και πραγματικότητα, αρχετυπικοί μύθοι, βιογραφικά στοιχεία και ιστορία διαπλέκονται. Ο ποιητής - αφηγητής φθάνει στην εξαθλιωμένη και παρηκμασμένη πολιτεία του προικισμένος με το χάρισμα της προφητείας, την ώρα που οι κάτοικοί της υποχρεώνονται σε μια πορεία εξορίας από εξαχρειωμένους, απηνείς κατακτητές. Ελπίζουν πως αυτός θα απαλύνει τον πόνο της αιχμαλωσίας και της εκδίωξης τους από την πατρώα γη. Ο ποιητής πορεύεται μαζί με τους ταλαιπωρημένους, αιχμάλωτους συνανθρώπους του μέσα από την ξεραμένη κοίτη του Σπερχειού των παιδικών αναμνήσεων και των μύθων της ομηρικής Φθίας, σε έναν «σίγουρο», όπως πιστευουν, δρόμο αναζήτησης της σωτηρίας. Μνήμες ονειρικές από τη δόξα του παρελθόντος, από την εποχή της ακμής, τους φέρνουν αντιμέτωπους με τις ενοχές για την αλαζονεία και επιτείνουν την τραγική τους θέση. Ο ποιητής, μεταδίδοντας τα οράματά του, υπόσχεται στους καταπονημένους οδοιπόρους πως στο τέρμα της πορείας θα βρουν τη λύτρωση ως άποικοι μιας νέας, ευτυχισμένης και ευνομούμενης πόλης, δίπλα στη δροσιά της θαλάσσιας αύρας. Σ΄αυτήν την πολιτεία – προορισμό πάλι, οι παρηκμασμένοι ιθαγενείς κάτοικοί της, αναμένουν κάποιους εποίκους ως σωτήρες και ανανεωτές. Η ελπίδα, όμως, διαψεύδεται εκατέρωθεν, όταν οι έποικοι φτάνουν. Kανείς πια δεν έχει τη δύναμη να δημιουργήσει την αναγέννηση. Παρακμή και ματαίωση με τον ποιητή – μέντορα της σωτηρίας απαξιωμένο, να αναμετράται με τον εαυτό του και την τέχνη του βυθιζόμενος στη σιωπή. Ο κύκλος κλείνει με κέρδος γι΄ αυτόν: ένα ακόμη όραμα αυτογνωσίας με στοχασμό για τη φύση, τη θέση και τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία. Η αφήγηση ολοκληρώνεται και το κείμενο εκπληρώνει (;) το σωτηριολογικό του ρόλο για τον αφηγητή και για τον αναγνώστη ανοίγοντας τις διαδρομές της κάθαρσης μέσα από τον αισθητικό κόσμο.